ไต้แสงเงาจันทร์

ในป่าทึบเมื่อเธอล้มลงท่ามกลางเงาไม้
รอยแผลคล้ายถูกเกี่ยวบาดจากคมหนาม
ฝืนเดินกลางสายฝนกลบแววตาและถ้อยความ
รัตติกาลติดตามเธอราวลมหายใจไร้นิยาม

พอเถอะนะ พอ...

หยุดวิ่งแล้วเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดที่เธอแบกมา
ฝนหล่นจากฟ้าตอนนี้ เดี๋ยวมันก็คงซา
เมื่อฟ้าเริ่มสว่าง เธอก็จะเห็นหนทางอีกครา
ชีวิตไม่ควรคิด แค่รอให้เรื่องร้ายจางหายไป
เรียนรู้ที่จะเต้นรำ... เต้นรำใต้แสงเงาจันทร์
เรียนรู้ที่จะเต้นรำ... ไปกับมัน

รอยแผลเก่าที่บาดไว้ พร้อมรอยน้ำตาที่เหือดแห้ง
หัวใจที่แฝงความบีบคั้น ไร้ทิศไร้เวลา
ประคองเธอกลับยืน ยื่นมือให้เธอจับ ลุกกลับมา
เป็นแรงใจ ให้เธอเดิน ตรงไปข้างหน้า
กล้าจะก้าวไปแม้หัวใจจะอ่อนล้า
โดยไม่ต้องหลบสายตาใคร

หยุดวิ่งแล้วเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดที่เธอแบกมา
ฝนหล่นจากฟ้าตอนนี้ เดี๋ยวมันก็คงซา
เมื่อฟ้าเริ่มสว่าง เธอก็จะเห็นหนทางอีกครา
ชีวิตไม่ควรคิด แค่รอให้เรื่องร้ายจางหายไป
เรียนรู้ที่จะเต้นรำ... เต้นรำใต้แสงเงาจันทร์
เรียนรู้ที่จะเต้นรำ... ไปกับมัน

ในพริบตานั้นที่พายุพัดกระหน่ำ
สัมผัสนั้นประคองไว้ไม่ให้หวั่น แล้วกระซิบบอก
เราเลือกได้เสมอ ว่าจะจมอยู่กับความทุกข์
หรือจะลุกขึ้นสู้กับมัน

โลกไม่เคยใจดี แต่หัวใจเรา...
เลือกวิถีก้าวเดินได้ด้วยตัวเอง

หยุดวิ่งแล้วเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดที่เธอแบกมา
ฝนหล่นจากฟ้าตอนนี้ เดี๋ยวมันก็คงซา
เมื่อฟ้าเริ่มสว่าง เธอก็จะเห็นหนทางอีกครา
ชีวิตไม่ควรคิด แค่รอให้เรื่องร้ายจางหายไป
เรียนรู้ที่จะเต้นรำ... เต้นรำใต้แสงเงาจันทร์
เรียนรู้ที่จะเต้นรำ... ไปกับมัน

เธอยืนใต้แสงแรกของวัน...
ฝนที่หยุดตก... ท้องฟ้ากลับสว่าง
เขายิ้มให้เธอด้วยแววตาที่ไม่แตกต่าง
บนเส้นทางยาวข้างหน้า
แม้จะเต็มไปด้วยบาดแผล
ทั้งอ่อนแอและเหนื่อยล้า
แต่วันใหม่ที่สดใสก็หวนกลับมา

(เรียนรู้ที่จะเต้นรำ... ท่ามกลางแสงเงาจันทร์)

(เรียนรู้ที่จะเต้นรำ... ไปกับมัน)

...