ปล่อยมือ

“ปล่อยมือ”

ถือกำเนิดขึ้นจากช่วงเวลาหนึ่ง ในชีวิตที่ต้องเผชิญกับความรู้สึกเหนื่อยล้า
เมื่อความรักหรือความหวังที่เคยพยายามไขว่คว้า กลับค่อย ๆ เลือนหาย

เพลงนี้ไม่ได้เขียนขึ้นเพื่อบอกเล่าเรื่องราวความเจ็บปวด
แต่เป็นการบันทึกความจริงใจ และการยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น
ผ่านเสียงเปียโนและกีตาร์ที่บรรเลงอย่างอ่อนโยน
ตั้งใจให้สัมผัสถึงความว่างเปล่าในใจ
ที่เกิดจากการพยายามเท่าไรก็เหมือนไม่พอ

แต่ในความว่างเปล่านั้น
กลับซ่อนความสวยงามของการ "ปล่อย" และการให้อิสระกับหัวใจ
ได้เดินทางต่อ

แรงบันดาลใจ เกิดจากช่วงเวลา ที่เราต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับว่า บางสิ่งแม้จะรักมากแค่ไหน ก็อาจไม่ใช่สิ่งที่ควรถือไว้ตลอดไป "ปล่อยมือ" จึงไม่ใช่เพลงเศร้าที่สิ้นหวัง แต่เป็นบทเพลงแห่งการเติบโต และความกล้าหาญในการก้าวผ่านอดีต เพื่อเริ่มต้นบทใหม่ของชีวิต ในคืนที่ยังมีแสงจันทร์คงส่องแสงจางๆ ให้กับหัวใจ

เพลงนี้เหมือนกัยอยากจะชวนทุกคน ลองมองความว่างเปล่าเป็นจุดเริ่มต้น ไม่ใช่จุดจบ เพื่อให้ใจเราได้ "โบยบิน" อีกครั้งอย่างอิสระ

ความหวังบางเบา ล่องลอยอยู่กลางความเงียบของค่ำคืน

ในวันที่เหนื่อยล้า เพลงเศร้ากลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด

เมื่อที่สุดปล่อยมันในค่ำคืนหนึ่ง…โลกทั้งใบก็เบาลง

(Ad-lib humming softly)

บางครั้ง...พยายามเท่าไร ใจกลับว่างเปล่า
ยิ่งคว้า...ยิ่งรั้งยิ่งหนาว ยิ่งปวดร้าวใจ
บางที...ยิ่งถามยิ่งช้ำ คำตอบเลือนหาย

เหนื่อยพอแล้ว...

ยอมปล่อยไป ให้ใจได้โบยบิน

ผ่านมานานเท่าไร ที่ใจเธอไกลห่าง
ทิ้งรักให้เลือนลาง ยิ่งห่างยิ่งเฉยชา
ฉันยังคงเฝ้าหา ว่าเริ่มที่ตรงไหน
แต่เหมือนยิ่งตามไป ยิ่งไกลยิ่งเลือนลาง...

บางครั้ง...พยายามเท่าไร ใจกลับว่างเปล่า
ยิ่งคว้า...ยิ่งรั้งยิ่งหนาว ยิ่งปวดร้าวใจ
บางที...ยิ่งถามยิ่งช้ำ คำตอบเลือนหาย

เหนื่อยพอแล้ว...

ยอมปล่อยไป ให้ใจได้ หลุดพ้น

หรือเธอมีใคร ที่ใจเธอนั้นไฝ่หา
กลัวจะรู้ความจริงว่า ยิ่งค้นหาก็ยิ่งเจ็บ
บางความเป็นจริง ยิ่งนิ่งกลับยิ่งเก็บ
บางครั้งต้องปล่อย ให้ลอยไปกับสายลม...

บางครั้ง...พยายามเท่าไร ใจกลับว่างเปล่า
ยิ่งคว้า...ยิ่งรั้งยิ่งหนาว ยิ่งปวดร้าวใจ
บางที...ยิ่งถามยิ่งช้ำ คำตอบเลือนหาย

เหนื่อยพอแล้ว...

ขอปล่อยใจ ไปตามทาง…

เหนื่อยมามากพอแล้ว (echo)
เจ็บมาพอแล้ว (echo)
ควรได้พัก ปล่อยรักที่เคยหวัง
ไม่เหนี่ยวรั้ง ให้อ่อนล้ายิ่งกว่านี้

บางครั้ง…พยายามเท่าไร ใจยิ่งอ้างว้าง
ยิ่งหา...ยิ่งคว้ายิ่งจาง ยิ่งห่างยิ่งหวั่นไหว
ยิ่งถาม…ยิ่งค้นยิ่งเจ็บ เก็บความจริงไว้
เหนื่อยพอแล้ว...
ขอปล่อยใจ ไปตามทาง…

(Ad-lib humming softly)
ปล่อยมือจากปมที่มันมัดใจ...